Πάντα κρατούσα εγωιστικά κρυμμένα όσα είχα μέσα στο κεφάλι μου. Έτσι μου άρεσε, έτσι μου αρέσει, έτσι πράττω. Αυτό με ελευθερώνει, αυτό με αναπνέει. Επίσης πάντα δε συμπαθούσα τους ανθρώπους, μάλλον επειδή δε συμπάθησα ποτέ τον εαυτό μου. Γιατί εκεί που τρέχεις να σε καταλάβεις πάλι κάτι δε σου αρέσει από αυτά που συγκεντρώνεις – 0 points again – και ξεκινάς εκ νέου τα φαύλα κυκλάκια σου μήπως και δεις το με ακρίβεια πατροναρισμένο μοτίβο να αλλάζει. Κάπου εκεί δημιουργείς μόνος σου και πατροναρισμένες συμπεριφορές, σχεδόν αυτοματοποιημένες, σάπιες από κάθε αυθορμητισμό, από κάθε πραγματική ελευθερία.
Οπότε λοιπόν αφού δε συμπάθησα μέχρι τώρα τους αθώους συνανθρώπους μου, ηδονιζόμουν με την ιδέα να γράψω όσα θα τους έλεγα και μάλιστα να προσπαθήσω να καταγράψω ακαριαία όποια σκέψη ξεπηδά πρώτη στο κρανίο μου μέσα, έτσι ώστε να μπορούμε να μιλάμε για μία κάποια αυθεντική καταγραφή απομακρύνοντας κάθε στοιχείο καλού ή κακού, σωστού ή λάθους. Απλά μία καταγραφή. Όπως την καταγραφή μιας οποιαδήποτε φωνής. Είναι ωραίο να κρύβεσαι στην ανωνυμότητα ειδικά όταν έχεις λόγους. Όταν δεν έχεις λόγους μειώνεται ίσως η αξία της εν μέρει. Από την άλλη ίσως αυξάνεται γιατί κερδίζεις την εμπιστοσύνη ευκολότερα. Δε σε κυνηγάει τίποτα και κανείς. Ίσα ίσα το μυστήριο που πλαισιώνει τη χαμένη μορφή σου κορυφώνει τα λεγόμενα σου. Είναι μία μικρή μαγεία, ένα μικρό ταχυδακτυλουργικό τρικ ή τέχνασμα ίσως;
Πολλές φορές ή μάλλον όλες τις φορές κυκλοφορούν αδέσποτα, μέσα στα στενά στενάκια (πλεονασμός) του μικρού αυτού κρανίου, μικρά, χοροπηδηχτά πλασματάκια. Ναι, καλά φαντάζεστε; απόχρωση μαύρη.
Ενεργοποιήστε τη φαντασία σας αθώοι συνάνθρωποι μου. Θα σας αρέσει. Ίσως το νιώσετε και εσείς μαζί μου. Αυτά τα πλασματάκια λοιπόν μπορούν να ονοματιστούν όπως θέλετε. Σας προκαλώ, κάνετε ευθύς αμέσως μία βάφτιση. Δε θα έχει καμία απολύτως σημασία αφού γεγονός παραμένει η ύπαρξη τους και ακόμα περισσότερο η ενοχλητική δράση τους μέσα στα βρωμερά τοιχώματα του μυαλού. Για εμένα είναι μαύρα, μάλλον επειδή εκ φύσεως ψοφάω από τη μελαγχολία.
Αυτοί οι μαύροι βρωμεροί καλικάντζαροι – μόλις έδωσα σχήμα στα μέχρι τώρα άμορφα πλασματάκια, αλλά μη μου δίνετε σημασία – ηδονίζονται με τη διαστρέβλωση του οτιδήποτε. Συνεχίζω με τους καλικαντζαρέους και σας λέω με απόλυτη ειλικρίνεια και βεβαιότητα ότι όλοι μας διαθέτουμε μία στρατιά καλικαντζαρέων μέσα στη κουρούπα μας. Αυτά τα πλασματάκια διαθέτουν απίστευτες ικανότητες και κάνουν τα πάντα προκειμένου να περάσει το δικό τους. “Το δικό τους” μπορούν να θεωρηθούν πολλά και διαφορετικά. Εξαρτάται από το ποιός είναι ο αρχικαλικάντζαρος.
Θέλω να πω, τί θα γινόταν εάν όλα όσα είχες υφάνει -καλά, όχι εντελώς μόνος, με λίγη βοήθεια- μες το μυαλουδάκι σου ήταν ένα μηδέν στο τετράγωνο.
Κανείς δε μπορεί να αποδείξει τίποτα για πολύ και ίσως έτσι πρέπει να συμβαίνει κιόλας. Ο κόσμος πρέπει να είναι μαγκομένος ανάμεσα σε δύο θεόρατα βράχια, αυτά της αμφιβολίας και του διλήμματος. Αυτό βέβαια μας πήγε και μπροστά. Σκέψου μόνο το κατασκεύασμα σου να είναι παραπάνω από το μισό ψεύτικο. Μα πόσο θλιβερό! Το ζητούμενο δεν είναι να φτιάξεις ένα δυνατό κατασκεύασμα για τους άλλους (οι άλλοι ποτέ δε θα κατανοήσουν απόλυτα), αλλά για εσένα.
Ζω και υποφέρω μέσα σε μία καλοστημένη πλάνη. Το πιστεύω. Δεν είναι πάντα τόσο άσχημα, αλλά τις περισσότερες φορές είναι. Δε με ενοχλεί τίποτα παραπάνω παρά μόνο ο ασύστολος, επανειλημμένος βιασμός του κρανίου μου. Όλα τα άλλα παλεύονται κάπως. Αυτός όχι. Ξεκίνα να πυροβολάς τους καλικαντζαρέους και όταν λέω “πυροβολάς” δεν εννοώ τα όπλα.
Μικρά εκ-βιαστικά σκατένια πλασματάκια.
Lignes invisibiles 