Αυτό που δεν έχουμε καταλάβει αρκετοί είναι το εξής: ότι δηλαδή τα κινούμενα σφαιρικά δοχεία που κινούνται πέρα δώθε αποτελούν βασικότατους υποδοχείς παραγωγής πραγμάτων. Μπορεί να έχουμε μανιωδώς αφοσιωθεί στον μετασχηματισμό οποιασδήποτε δυνατής μορφής ενέργειας – με απώτερω σκοπό φυσικά την αξιοποίηση της αλλά, αυτό που αγνοούμε είναι το βασικό κέντρο διεξαγωγής των ιδεών. Φυσικά και ο ανθρώπινος νους αποτελούσε και αποτελεί μέχρι και σήμερα ένα ξεχωριστό, μοναδικό θέμα για να ασχοληθεί κανείς. Παρόλο αυτά είναι εντελώς παρανοικό το πόσο αγνοούμε τις ίδιες μας τις δυνατότητες (προσοχή: όχι απαραίτητα καλές δυνατότητες, ας μην είμαστε αφελής).
Σα δροσερό τρυφερό βελούδινο και μυρωδάτο γρασίδι, κάπου εκεί ανάμεσα ξεπετάγεται ένα εξίσου δροσερό τρυφερό βελούδινο και μυρωδάτο άνθος. Αθώα άνθη, που δεν έχουν ιδέα τί κυκλοφορεί εκεί έξω. Όταν θα μάθουν, θα μπουν αυτομάτως στο παιχνίδι – δε θα μπορούσε να συμβεί και αλλιώς. Είναι σχεδόν αναπόφευκτο να μην ανακατευτεί κανείς με όσα συμβαίνουν εκεί έξω. Ακόμα και αν αυτός έχει την αίσθηση, τρέφει με πάθος τη φαντασίωση, ότι θα τα καταφέρει έχοντας για μοναδική συντροφιά την ίδια του τη μοναξιά, την ίδια του την ύπαρξη. Ακόμα και αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο, γιατί ακόμα και σε μία τέτοια περίπτωση χρειάζεται κανείς τρομερή ισορροπία και γνώση της κατάστασης, ώστε να τα καταφέρει. Τα όρια μεταξύ λογικής και αλογικότητας (όχι ότι η αλογικότητα μπορεί να μην είναι και λογική) είναι σα δύο χωράφια, τα οποία τα χωρίζει μονάχα ένας ετοιμόρροπος φράχτης. Στην ουσία μιλάμε για την ίδια γη. Το περίεργο πάντως είναι, με πόση ευκολία (και ας θεωρηθώ υπερβολική) μεν περνάς από το ένα χωράφι στο άλλο. Και αυτό έχει ενδιαφέρον, δηλαδή πώς δύο πράγματα που θεωρούμε αντίθετα και συγχρόνως όμως μοιάζουν τόσο στενά συνδεδεμένα (που θα έλεγε κανείς ότι τελικά το όριο που τα χωρίζει είναι σχεδόν αόρατο) μεταξύ τους, εν τέλει διαφοροποιούνται βάσει δέκτη και ακόμη διαμορφώνονται, μεταβάλλονται και μετατρέπονται σε κάτι άλλο (π.χ. πράξη) όταν προστεθεί εκείνο το προσωπικό και ιδιαίτερο στοιχείο (το οποίο φυσικά μπορεί παρά την ιδιαιτερότητα του να επαναληφθεί σαν σε προβολή, μιας και η μοναδικότητα του κάθε δέκτη είναι υπέροχη, από την άλλη δε πολλές φορές ανύπαρκτη μιας και τα στοιχεία μίμησης είναι εξαιρετικά δυνατά).
Το πελώριο, στρόγγυλο καζάνι περιμένει με λύσσα τα υλικά να πέσουν. Σιγοβράζει από μόνο του έτσι και αλλιώς (σε φάση μόνιμης προθέρμανσης), αναμένοντας τους υπόλοιπους λόγους, οι οποίοι με τη σειρά τους θα οδηγήσουν σε ένα αποτέλεσμα, σε μία μετατροπή.
Αυτό που βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον είναι το άδειο καζάνι. Είναι δύο πράγματα ταυτόχρονα: γοητευτικό, γιατί δε κολλά στα τοιχώματα του αηδιαστική γλίτσα και τυχόν επικίνδυνα υλικά, οπότε καταφέρνει αρκετά καλά να διατηρήσει την αυθεντικότητα και τη καθαρότητα του, αλλά διατρέχει επίσης το κίνδυνο της πλήρης αποστείρωσης, οπότε χάνεται κάθε ζωντάνια και μαζί κάθε γοητεία.
Lignes invisibiles 