Αυτός ο σωλήνας δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλος. Μικρό φάρδος, μικρό ύψος. Ιδιαίτερα φωτεινός δεν είναι επίσης. Όπως πιθανότατα φτιάχνεις ήδη μία εικόνα, αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να σφηνωθείς. Και όσο παραμένεις σφηνωμένος μέσα του, αλήθεια, τόσο αστεία σφηνωμένος μέσα του, σε σχήμα αστερία (εάν μπορείς να τεντωθείς τόσο) με πόδια και χέρια ορθάνοιχτα κατανοείς πόσο γελοίος είσαι κατά βάθος. Η πλάκα είναι ότι δεν το είχες ποτέ – μέχρι εκείνη τη στιγμή – συνειδητοποιήσει, και μεταξύ μας, ακριβώς για αυτό το λόγο, την ώρα αυτή που βρίσκεσαι σφηνωμένος, χειρότερα και από τα ποντίκια που τόσο σιχαίνεσαι, μέσα σε ένα σκαταγωγό, καταλαβαίνεις τί σημαίνει να μπορείς να βρεθείς έξω από το υγρό εκείνο σκοτάδι.
Καταλαβαίνεις – εξαρτάται βέβαια από το πόση ώρα θα μείνεις σφηνωμένος εκεί μέσα, γιατί θα περάσεις από μία γκάμα συναισθημάτων – ότι θες μόνο το απόλυτα βασικό. Είναι υπέροχο που υπάρχουν τέτοιες στιγμές συνειδητοποίησης – πάντα αναρωτιόμουν γιατί κρατούν όσο ένα πυροτέχνημα, ίσως και λιγότερο, θα ήταν όλα καλύτερα εάν όλοι βλέπαμε τα απολύτως βασικά; νομίζω ναι, είναι καθησυχαστικό πραγματικά.
Ταυτόχρονα είναι τόσο γελοίο, γιατί ενώ υπάρχει αυτή η στιγμιαία ικανότητα προβολής των αληθινά σημαντικών πραγμάτων, εμείς συνεχίζουμε να επιλέγουμε – κυρίως – τα ασήμαντα. Υποτίθεται ότι ο σκοτεινός αυτός σωλήνας (μπορείς να φαντασιωθείς στη θέση του σωλήνα ένα σκοτεινό θάλαμο, δωμάτιο, κελί κτλ. το αποτέλεσμα είναι ίδιο) είναι για να σου θυμίσει ότι τα πραγματικά σημαντικά και βασικά είναι το οξυγόνο, το φαγητό, το νερό σου. Μιλάμε για τα απολύτως βασικά. Έπειτα προσέθεσε τον ήλιο και τη στέγη. Εάν έχεις φαντασία στη πορεία προσέθεσε και άλλες λεπτομέρειες, αλλά μη ξεχάσεις ποτέ εκείνο το σωλήνα.
Πολλές φορές σκουντάς με το ένα σου χέρι εκείνη την τάπα που βρίσκεται πάνω από το κεφάλι σου. Προσπαθείς να ελευθερωθείς, προσπαθείς να ανταμώσεις το φως. Το φως μάλλον δεν το ρώτησες εάν θέλει να σε ανταμώσει. Ξέρω, γιατί να μην ήθελε; Τέρμα εγωιστικό. Νομίζεις όλα σου ανήκουν και ετοιμάζεσαι να ανεβάσεις πρώτο ρόλο, όπου παίζεις απίστευτα πετυχημένα κάποιον ημίθεο – για να μη πω σκέτο θεό, δεν ασχολούμαι με θρησκείες οπότε. Μα κανένας δε ζήτησε να δει τέτοιου είδους παράσταση. Μονάχα λίγοι. Επωφελούμενοι – με προνομιακά εισητήρια θα πω εγώ.
Αυτός ο κόσμος δεν έχει ανάγκη από το να έχει ανάγκη από κάτι ή κάποιον. Και αν νομίζει κανείς ότι έχει, τότε αυτός υποφέρεις από εξαρτήσεις και παραισθήσεις. Η ανάγκη είναι άσχημη λέξη. Και όμως είναι μία λέξη που χρησιμοποιείται άμεσα και έμμεσα, συνειδητά ή μη, συχνότερα από ποτέ.
Και όταν κανείς δε ζήσει – έστω και εικονικά – μέσα στον αγωγό, να νιώσει την υπέρτατη ηδονή της ελευθερίας και αποφασίζει οικειοθελώς τη προσωπική του σκλαβιά, τότε οι συνέπειες είναι σχεδόν αναπόφευκτες. Και όχι ιδιαίτερα όμορφες.
Lignes invisibiles 