Και έτσι αποφάσισα μία ωραία ημέρα ότι θα κυκλοφορώ με απόλυτη φυσικότητα στους δρόμους κι σε όλους τους εξωτερικούς χώρους, όπου κυκλοφορούν τα υπόλοιπα δίποδα χωρίς να λογαριάζω τίποτα, ούτε καν τον ίδιο μου τον εαυτό – αλήθεια το είχα αποφασίσει και αυτό μέσα σε όλα τα άλλα που έμοιζαν αποφασισμένα – και ότι μέσα σε αυτή τη “κυκλοφόρηση” που θα παιχτεί θα επιχειρήσω να αγαπήσω το απόλυτα φαντασμαγορικό είδος μου και θα ξεπεράσω τον εαυτό μου -γι’αυτό ακριβώς είπα παραπάνω ότι δε θα με ένοιαζε ούτε ο ίδιος μου ο εαυτός, γιατί μη νομίζετε, ζοριζόμουν μόνο και μόνο στη σκέψη (καταραμένη προκατειλλημένη στη κόλαση να καείς να καείς!) με όλο αυτό το εγχείρημα.
Η κατά εξακολούθηση “κυκλοφόρηση” κύριοι μου κόστισε πολύ ακριβά. Πήγε ακριβότερα απ’ότι είχα φανταστεί και οι απώλειες ήταν άμεσες, κυρίως σε ότι αφορά το νευρικό μου σύστημα. Πραγματικά, δεν ήξερα πού να πρωτοεστιάσω, ήταν λες και περνούσαν όλα από μπροστά μου και εγώ έμενα να κοιτάζω σαν από τα πολλά ηρεμιστικά παντελώς λοστ ασθενής (ψυχ-). Τί φάση; Με ρωτήσατε όταν με γεννούσατε; Γιατί έτσι σας αρέσει ε;
Η “κυκλοφόρηση” με χάζεψε. Με έκανε να νιώθω πέρα από σωματικά άρρωστη, σχεδόν παράλυτη και τεμαχισμένη μέσα σε μαύρη σακούλα σκουπιδιών παν-εντελώς διανοητικά καθυστερημένη. Πέρα για πέρα “νεκροζώντανη”. Με το pardon κιόλας, γιατί να σου προσφέρω εσένα εγώ τη γνώση – όση είναι αυτή – που έχω να αράζει μέσα στο κεφάλι μου; Εσύ δίποδε, ναι εσύ, έχεις καταλάβει τί είσαι και από πού προέρχεσαι; Εάν ναι λογικέψου. Κράτα χαμηλό προφιλ και μάθε ότι υπάρχουν και άλλα πέρα από εσένα και το μάτσο σου. Και ακριβώς επειδή εσύ διπλανέ δε μπορείς να σκεφτείς κάτι πέρα από τα δύο άκρα – μαύρο ή άσπρο, δεξί ή αριστερό, φουλ του άσσου ή τίποτα – κάνε μας τη χάρη και διαλογίσου λίγο μπας και ηρεμήσεις. Ξέρω… για να επιλέξεις το μέσο θα κάψεις τον επεξεργαστή, αλλά κάνε το για την ανθρωπότητα (ναι, εδώ γελάμε). Γελάς δίποδε και εσύ με όλα αυτά. Είναι θλιβερό, είναι θλιβερό που επιλέγεις τους κύκλους. Όλα είναι κύκλοι, γι’αυτό μάλλον έχεις σχεδόν υπνωτιστεί. Επαναπαύθηκες στο ίδιο μοτίβο. Εγώ τί φταίω να σε βλέπω; Σου βαράω παλαμάκια να ξυπνήσεις. Τίποτα. Μηδέν κινητικότητα. Γιατί γκρινιάζεις τότε, έλα αλήθεια, πες μου. Κουνήθηκες για να κουνηθεί κάτι άλλο; Μα τί περίμενες χαζουλάκο;
Δεν έχει “επειδή έτσι μου αρέσει”. Αυτό το έχει όταν έχεις εξασφαλίσει να αρέσει και στους άλλους. Και βασικά δεν έχει καθόλου “επειδή έτσι μου αρέσει”. Αυτό το έχει στις ψεύτικες διαφημίσεις και στα πικάντικα τις άγριες νύχτες. Σε ρώτησες πώς αρέσει τους άλλους; Μμμ, το φαντάστηκα. Όχι. Τότε γιατί γκρινιάζεις; Γκρινιάζεις με τον εαυτό σου και τα χάλια του τα μαύρα που δε μπορεί να διαχειριστεί τίποτα απολύτως.
Και επειδή επίσης σε κάποιους λίγους που σε βασανίζουν “έτσι τους αρέσει” και “έτσι το προτιμούν ψημένο” και εσύ πάλι γκρινιάζεις, ενώ προθυμοποιήθηκες (αφιλοκερδώς κιόλας) να παίξεις το ρολάκι τους και να επικονιάσεις την εργάρα τους, παραδειγματίσου από την ίδια τη μορφή σου. Δύσκολη η εξόρυξη μεν, κερδοφόρα δε.
Lignes invisibiles 