Είχα ξαπλώσει στο πλάι. Το σώμα κουλουριασμένο σε στάση εμβρύου. Τα μάτια κλειστά απάνω στο μαξιλάρι. Σκοτάδι. Μικρά ασπράκια μέσα στα μάτια μου, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Κολλημένα στα βλέφαρα μου. Σκάνε – παφ, πουφ. Σαν ηλεκτρικό ρεύμα – μικρά πιξελοασπράκια. Συνδέθηκα. Συνδέθηκα με τί; Το μαξιλάρι μοιάζει να βουλιάζει όλο και περισσότερο. Θαρρείς και άνοιξα μια πελώρια τρύπα στο κρεβάτι. Μια τεράστια ρουφήχτρα. Ή μήπως τραβάει το κεφάλι μου μια τεράστια άγκυρα; Να το πάει πού; Υποθέτω θέλω να καταλήξω ότι παρόλο που δε με βάζω να κουνηθώ το κεφάλι μου φαντάζει ιδιαιτέρως κινητικό και ζωντανό. Μαζί και τα πιξελοασπράκια. Κάποιοι – μαζί και εγώ – θα έλεγαν υπερβολικά ότι είχα διεισδύσει σε άλλο ντάϊ-μένσιον (ντιντ αϊ μένσιον δατ αϊ αμ ντάϊ-νγκ; ιτς ενάδερ ντάϊμένσιον). Κάτσε να στανιάρει το κεφάλι, θα φοκουζάρει σα βελόνα πυξίδας όπου τέλος πάντων θέλει να πάει. Φυσική μέθη από εκείνη που οι περισσότεροι δε πιστεύουν όταν την περιγράφεις ότι υπάρχει – θα νομίζουν ότι είναι απόλυτα κουλ το γεγονός να θεωρείσαι μεθυσμένος ή χάϊ στη ζωούλα αυτή, οπότε εγώ το έχω εξελίξει και προκαλώ ασχημότερα όταν τολμώ να ξεστομίσω ότι το είδος χάϊνες που επιλέγω δεν ανήκει σε εκείνα τα χάϊνες που ψωνίζει κανείς με χάρτινα ή με κέρματα. Ναι, δε θα κρύψω ότι νιώθω ιδιαίτερα τυχερή.
Ας περιγράψουμε την τύχη που με βρίσκει περισσότερο από συχνά λοιπόν: Τα μικρά άσπρα τετράγωνα και βουλάκια που σκάνε στο εσωτερικό των ματιών μου λοιπόν θα είναι προϊόν φυσικής μέθης, ύστερα από αλλεπάλληλες ζυμώσεις και μερικά ταξίδια μπρος, πίσω. Και δε θα είναι πάντοτε τόσο ευχάριστη η μέθη αυτή – υποθέτω το ίδιο συμβαίνει εάν κανείς βαρέσει παραπάνω ποτά ή χτυπήσει λάθος συνδυασμό ποτών. Έτσι λοιπόν και οι ζυμώσεις στο μαλακό εσωτερικού της κεφαλής δε θα συμπεριφερθούν πάντοτε όμορφα – φακτ είναι ότι δεν έχουμε πάντα τον έλεγχο των ζυμώσεων, είτε μεθούμε φυσικά, είτε όχι. Τέλος πάντων, εκείνα συνέχιζαν να σκάνε – παφ, πουφ – και θαρρείς έπιανες σε κάθε ασπράκια μία προβολή μερικών δευτερολέπτων σαν σε απάνω σε πανί λευκό – θερινό σινεμά. Εκεί όπου έπαιζε η μια σκηνή, έσβηνε για να έρθει η επόμενη και να καθρεπτίσει απάνω στο λευκό. Κουτιά, κουτιά, κουτιά παντού. Ένα πελώριο μαύρο κουτί που με κλείνει, ένα άλλο κουτί πάνω στο οποίο ξαπλώνω τη μάζα μου, ακόμη μερικά μικρότερα, λευκά στο εσωτερικό μου. Ανησυχώ για τους κύκλους. Πού εξαφανίστηκαν οι κύκλοι και γιατί δε προβάλλω κύκλους; Αποφασίζω ότι εγώ είμαι ο προβολέας, οπότε εγώ και προβάλλω ότι επιθυμώ και αυτό που επιθυμώ είναι η φυσικότητα. Η φυσικότητα της φυσικής μέθης προστάζει τετράγωνα κουτιά σε λευκό χρώμα. «Μην αντισταθείς λοιπόν» μου λέω.
Μα αυτά τα λευκά μυγάκια με τις εκτυφλωτικές, στιγμιαίες λάμψεις θα πηδούν από εδώ και από εκεί και τώρα που διαλέγεις να τα ερμηνεύσεις ως και μεταμορφώσεις σε μύγες, για να σε δω να γίνεσαι μυγοκυνηγός. Ακόμη ομορφότερα να σε δω να εξηγείς, όσα κάνει ένας μυγοκυνηγός και μάλιστα ένας που θα κηνυγάει αόρατες μύγες. Κάποια συμβάντα είναι πραγματικά προτιμότερο να μένουν μεταξύ σας, δηλαδή εσού και ο εσού εαυτός σου και πάλι. Υποθέτω για αυτό το λόγο το παρόν κείμενο εμφανίζεται σε στήλη με την επιλογή ονομασίας «Αυστηρά μονολογικά». Τουλάχιστον όχι «Αυστηρά ηλίθια για τους γύρω εγκεφάλους». Δες, εξάλλου δεν είναι και τόσο άσχημα να παίρνεις στο κατόπι μερικά λευκά σχήματα που σε κάποια χρονική στιγμή θα ερμηνεύσεις ως μυγάκια.
Οι προβολές αυτές των λευκών τετραγώνων θα μπορούσαν να παίζουν για ώρες σίγουρα. Έτσι παρατηρώ. Οπότε συχνά όταν οι υπόλοιποι θα αναρωτιούνται με ποιό τρόπο καταφέρνω να περνώ ατελείωτες – και δίχως ανάγκη μέτρησης – ώρες μόνη, εγώ θα τους ξεκινώ στα πιξελοασπράκια και στη περιγραφή τους, μα δε θα μοιάζουν και πολύ να πείθονται – συχνά θα πρέπει να συμβιβαστούμε με το γεγονός ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων αρέσκεται σε περισσότερο οικείες εξηγήσεις, δε θα πω απλότερες. Συνήθως ο κόσμος έχει έτοιμες απαντήσεις, προκειμένου να βουλώνει τις τρύπες που είναι γεμάτες ερωτηματικά σύντομα και γρήγορα – σαν τις λακούβες στους δρόμους που θα μπαλώνονται ξανά και ξανά (καθησυχαστήκαμε). Έτσι λοιπόν μέσα στο απέραντο μαύρο, αιωρούνται λέω λευκά κουτιά και όλα μαζί συνθέτουν αμέτρητα μικρά πιξελάκια σαν αυτά που συναντούμε στις οθόνες μας συχνά. Το καθένα φέρνει και μια εικόνα ή μια πληροφορία. Ύστερα κάποιες φορές ανταμώνουν μεταξύ τους συνθέτοντας μία άλλη ιστορία. Άλλοτε τυχαίνει να μείνουν αποκομμένα, ως μονάδα να συνθέσουν μια διήγηση. Και εγώ θα είμαι μάλλον ο παρατηρητής, ένας μέτριος παρατηρητής θα έλεγα, να εξασκεί ακριβώς αυτό – την τέχνη της παρατήρησης ή παρατηρητικότητας μήπως.
Lignes invisibiles 