Επειδή αρχίνισα να λησμονώ
τις σκέψεις σε ανοργανωσιά να εκτελώ
και να βρίσκω τις ηδονές στο κενό του τίποτα – της φαινομενικής απραγίας
να παράγω με δίψα εικόνες και οράματα, τη μία μετά την άλλη, το ένα μετά το άλλο
γι᾽αυτό με θεώρησα άρρωστη στο μυαλό πολλές φορές
– μη λειτουργικό ζωντανό κομμάτι πια –
ύστερα κατάλαβα ότι
είχα γύρει ελαφρώς εκεί απάνω όπως ακροβατούσα πάνω στο σχοινί,
είχα γύρει ελαφρώς λοιπόν προς τη μεριά της φολί,
δηλαδή όπως λένε τη τρέλα στα γαλλικά.
Στη συνειδητοποίηση αυτή χαμογέλασα σε απόλυτη γαλήνη.