Πτώση

Δε κόπηκα ποτέ ξανά όπως κόπηκα ετούτη εδώ την ώρα

και το νερό που τρέχει μέσα μου δεν άφησε στίγματα ολόκαυτα στο δέρμα όπως τώρα ποτέ ξανά

οι ζάρες δεν ελύγισαν στα μάτια όπως τώρα

και η καρδιά δε κραύγασε με λαιμό που σπάζει και με πόνο ατελείωτο ποτέ της έτσι όπως ετούτη εδώ την ώρα.

 

Τί είναι το τρύπημα ψυχής και το χάσιμο της όρασης,

φάντασμα άσπρο αφήνει το πρόσωπο, λευκό και παγωμένο

και της λησμονιάς το φάρμακο σα να ζητάς ύστερα από φίλους και γνωστούς

Ο πόνος σε κάνει να πιστεύεις σε όσα δεν υπάρχουν και πόδια δεν έχουν

και προτού ξανα πέσεις στα ωραία και ανάλαφρα, καλά πριν θα το ‘χεις σκεφτεί.

 

Πολεμιστής άγριος, δαιμονικό αγρίμι, που δεν αναπνέει μπροστά σε κανέναν,

έτσι ο έρωτας που σπάζει, σε μεταμορφώνει

και τρέχεις μετά το κουβάρι το ορθάνοιχτο, με νήματα ξεχυμένα

εσύ να το μαζεύεις

Μπας και ξανα αρχίσεις σε χρόνο διαφορερικό καλύτερο το άνοιγμα

κάπου στο επόμενο σου το βόλι.

 

 

 

 

 

Leave a Reply

Fill in your details below or click an icon to log in:

WordPress.com Logo

You are commenting using your WordPress.com account. Log Out /  Change )

Twitter picture

You are commenting using your Twitter account. Log Out /  Change )

Facebook photo

You are commenting using your Facebook account. Log Out /  Change )

Connecting to %s