Δύο μπουνιές πίσω από ένα ζευγάρι μάτια –
ο πόθος για τις πιο βαθειές αναπνοές, η επιβεβαίωση της ζωής που βρίσκεται στον αέρα
Μερικές φορές τα μάτια θα ανάψουν με ζωντάνια στη πιο βαθειά αναπνοή
– μια στο τόσο.
Ξύπνα από το λήθαργο σου ακόμη και με κοιμησμένα μάτια και πες
πως κάποιος πάει να σε ξεγελάσει.
Οι φλογισμένες μπουνιές πίσω από τα μάτια θα είναι οι φωνές της ψυχής που από
καιρό έχει παγώσει.
Κανένας χρόνος δεν είναι χαμένος και παρόλη τη ματαιότητα που έντυσε εκείνα τα
αυτολυπητικά οστά, θα δεις, θα συλλέξεις μερικά ανάλαφρα μικροφτερά για τις
πιο όμορφες μικρές, μεγάλες πτήσεις – εκεί ο χρόνος δε θα υπάρχει.
Ο ήλιος τώρα περνάει μέσα από τα διάφανα του λεωφορείου και μια συμμαθήτρια από τα
παλιά σκαρφαλώνει μέσα του
Είναι αλλαγμένη και όμορφη
κάποτε ήταν λιγότερο όμορφη, μα τώρα είναι πραγματικά τόσο όμορφη
μέσα στο λευκό πουκάμισο της
τα σγουρά μαλλιά της με τις φροντισμένες μπούκλες
Μιας και οι θέσεις μας είναι μακρινές και εγώ κάθομαι στο πίσω μέρος του λεωφορείου,
μπορώ να την παρατηρήσω με μεγαλύτερη ηρεμία
Με πετυχαίνω μέσα στις μπούκλες της και με βρίσκω μέσα στο φως του ήλιου
που τις διαπερνάει έτσι όπως στριφογυρίζουν
Όταν θα κατέβω από το λεωφορείο ένας περαστικός με μία βέσπα θα μου κορνάρει
και θα με καλημερίσει
Δε θα έχει παραπάνω από εξήντα χρόνια και με το πουκάμισο του ανοιχτό, χαμογελαστός,
αδίστακτος, θα συνεχίσει τις βόλτες του με τη μικρή του βέσπα
Μα κοίτα να δεις, κάποιος σαν εκείνον με ήλιο ψυχής πώς μιλά τώρα και λιώνει τη
παγωμένη μου ψυχή μονομιάς – ένα μελαγχολικό χαμόγελο κάνει την εμφάνιση του
«Καλημέρα!»
Εκείνες οι εικόνες με αναγκάζουν να αποτυπώσω κάθε λεπτομέρεια τους με βαθειά
αγάπη και μελαγχολία στη δική μου μοναδική έκφραση ευτυχίας.
Lignes invisibiles 