Μια περίεργη έκσταση με γεμίζει όταν οράματα δικά σου
κάνουν την εμφάνιση τους
και ύστερα δε μπορώ να διακρίνω πια τη πραγματικότητα από τη φαντασία
Το δέρμα σου διάφανο και απαλό
Η φωνή σου πιο γλυκιά και από το αηδόνι,
σαν καλοκαιρινός άνεμος χαϊδεύει την ψυχή μου
Τα μάτια σου πιο στοργικά από ότι θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ
Η κορμοστασιά σου υπέροχη
Το χαμόγελό σου πολύτιμο
Εάν ετούτη είναι μονάχα μια φαντασία,
πώς μοιάζει η πραγματικότητα;
Θα μπορούσα να ονειρεύομαι ατέλειωτα μέσα στα δικά σου οράματα
και αν αυτό δεν είναι έκσταση, τότε δε γνωρίζω τι είναι.
Και αν πρόκειται μονάχα για φαντασία, ω!
Αφήστε την πραγματικότητα να είναι φαντασία –
και τη φαντασία να είναι πραγματικότητα.
Και μην με αφήσετε ποτέ
να μπορώ να ξεχωρίσω τη μία από την άλλη.
Reblogged this on Love and Love Alone.
LikeLike