Δε μετανιώνω για κάποια από όσα έκανα, ειδικά το τελευταίο ετούτο διάστημα, μα δεν είμαι σίγουρα περήφανη και αναλαμβάνω την ευθύνη της τότε πιθανόν μικρής ψυχής μου. Της ακόμη μικρής ψυχής μου. Μα σίγουρα μερικές συμπεριφορές, για τις οποίες δεν είμαστε περήφανοι διότι υπήρξαν ένα μέρος του εαυτού μας γεμάτο ντροπή, αποτελούν και αυτές μέρος […]
Read More ΕξομολογητικόΕίχα ξαπλώσει στο πλάι. Το σώμα κουλουριασμένο σε στάση εμβρύου. Τα μάτια κλειστά απάνω στο μαξιλάρι. Σκοτάδι. Μικρά ασπράκια μέσα στα μάτια μου, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Κολλημένα στα βλέφαρα μου. Σκάνε – παφ, πουφ. Σαν ηλεκτρικό ρεύμα – μικρά πιξελοασπράκια. Συνδέθηκα. Συνδέθηκα με τί; Το μαξιλάρι μοιάζει να βουλιάζει όλο και περισσότερο. Θαρρείς και […]
Read More Πιξελοασπράκια για την στήλη «Αυστηρά μονολογικά»Βυθίζομαι στο πράσινο. Μαθαίνω να απλοποιώ. Το χαρτί μου δεν είναι αρκετά ίσιο. Το πατάω και το τσακίζω με τα δάχτυλα μου. Σε κάθε φύσημα του αέρα και χρατσάνισμα των φύλλων – νιώθω ότι με παρακολουθούν. Κάθομαι οκλαδόν πάνω σε κάτι βάτα – μέσα σε μια πελώρια λακκούβα πλεγμένη από βάτα. Τα οπίσθια μου με […]
Read More Βυθίζομαι στο πράσινο: μαθαίνω να απλοποιώ
Lignes invisibiles 