Πώς θα μπορούσε η συνεχής απαξίωση σου να οδηγήσει σε οτιδήποτε άλλο πέρα από την θυματοποίηση μου; Η απαξίωση αυτή, δηλαδή η διαστροφή της καθιερωμένης συμπεριφοράς μου, οδηγεί σε πολλά σάπια συμπεράσματα, μα το πιο σάπιο που γεννιέται, είναι η δυσπιστία. Με μάγεψες με ανασφάλεια. Ευθύς αμέσως μεταμορφώθηκα σε μαλακό πηλό μέσα στα […]
Read More ΑπαξιωσηΜια σύντομη ιστορία μέσα στα βάθη της νύχτας. Το αυθεντικό γράφτηκε στα Αγγλικά. Αργά τη νύχτα, είμαι η μόνη που περιμένει να φτάσει το τρένο και μπαίνω στη κενή υπόγεια πλατφόρμα. Ορισμένες μικρές κουκκίδες κινούνται κάπου στο βάθος, μακριά πάνω στο γυαλιστερό πάτωμα και στη συνέχεια κρύβονται μέσα σε μερικές στενές, λεπτές γραμμές μέσα στους […]
Read More Ο χορός των ποντικιώνΜερικούς Σεπτέμβρες πριν: Μερικοί καλοί φίλοι – καλοί φίλοι και ξένοι μαζί την ίδια στιγμή, αγαπώ και τις δύο ιδιότητες αυτές σα να ‘ναι μία – και ο χρόνος που για εμένα τραβιέται σα σχοινί μέσα στο μαύρο – τεντώνομαι, με βρίσκω μεγαλύτερη στους αριθμούς ίσως και αλλού λες μήπως; Μα όχι, ίσως είναι μια […]
Read More ΓενεθλιακόΟικογενειακό τραπέζι· θα μπορούσα να γράψω τόμους και τόμους με τον τίτλο πάντα «(εν δυνάμει) Γονείς», επιλέγοντας πότε το δράμα και πότε την κωμωδία για να δώσω περιγραφή στα σοβαρά και ασόβαρα εγκλήματα τους. Μα σήμερα επέλεξα να ταίσω τα κύτταρά μου με κωμωδία και να γελάσω με τη μάνα μου που τα τελευταία δύο […]
Read More Οικογενειακό τραπέζι 3Οικογενειακό τραπέζι· η μάνα μου και εγώ, η μία απέναντι από την άλλη. Εκείνη τρώει με λαιμαργία, εγώ όχι. Κοιτάζω το πιάτο μου, για να αποφύγω τα μάτια της που καρφώνουν το στόμα μου. Αυτή η σύνδεση ματιών της και στόματος μου, γεννάει με απόλυτη βεβαιότητα τις ακόλουθες προτάσεις: «Τρώει το παιδί; Πόσο τρώει; Του […]
Read More Οικογενειακό τραπέζι 2Οικογενειακό τραπέζι· ο πατέρας και εγώ δίπλα δίπλα. Σιωπή. Σιωπή. Πιο σιωπή και από τη σιωπή. Απόλυτη, γαμημένη, αδιαπέραστη σιωπή. Τα κεφάλια σκυφτά. Τα βλέμματα καρφωμένα μες τα πιάτα μπροστά μας. Τί σκατά ψάχνουμε μέσα στους πάτους των πιάτων; Όσα δε λέγονται. Όσα νομίζει εκείνος ότι δε λέγονται. Μα εγώ τα είπα όλα ήδη από […]
Read More Οικογενειακό τραπέζι 1Στη πόλη των σκωληκιών και των χαμηλών αμπελιών, με τον ήλιο να σέρνεται εναλλάξ εκατέρωθεν, διαμέσου τους κάπως θερμότερος από τον βορινό ήλιο της Τζερμάνια που με συνήθιζα μήνες τώρα· εκεί θα αδειάσει η λοκομοτίβα τους ταξιδιώτες – ο καθένας στο σκοπό του. Την ίδια ρούτα έχω ξανακάμει με τον ίδιο στόχο: Η πόλη των […]
Read More Λεκτική φωτογράφηση τη μάνας: Η πόλη των σκωληκιών
Lignes invisibiles 