Οικογενειακό τραπέζι 2

Οικογενειακό τραπέζι· η μάνα μου και εγώ, η μία απέναντι από την άλλη. Εκείνη τρώει με λαιμαργία, εγώ όχι. Κοιτάζω το πιάτο μου, για να αποφύγω τα μάτια της που καρφώνουν το στόμα μου. Αυτή η σύνδεση ματιών της και στόματος μου, γεννάει με απόλυτη βεβαιότητα τις ακόλουθες προτάσεις: «Τρώει το παιδί; Πόσο τρώει; Του αρέσει αυτό που τρώει; Φάτο όλο, όλο! Όλο μες το στόμα!» Και μετά σιωπή. Τίποτα άλλο. Και μετά βουλιμία. Βουλιμία επειδή υπήρξαν κατ᾽αποκλειστικότητα αυτές και μόνο οι συνδέσεις και ύστερα το τίποτα, και ύστερα εκείνο το είδος σιωπής που για χρόνια θα μοιάζει με γη παρατημένη, φαγωμένη από μέσα και από τα ζιζάνια, ακατάλληλη για περαιτέρω καλλιέργεια.

Leave a Reply

Fill in your details below or click an icon to log in:

WordPress.com Logo

You are commenting using your WordPress.com account. Log Out /  Change )

Twitter picture

You are commenting using your Twitter account. Log Out /  Change )

Facebook photo

You are commenting using your Facebook account. Log Out /  Change )

Connecting to %s